René is drie maanden te vroeg geboren. Omdat hij tijdens de geboorte twintig seconden geen zuurstof heeft gehad, heeft hij spasmen in zijn armen en zijn benen gekregen.

“Als mensen zien dat je een handicap hebt, denken ze vaak ook dat je geestelijk gehandicapt bent. Ze doen automatisch een stap terug. Je moet altijd het initiatief nemen.”

René werkt vrijwillig als bestuurder en ervaringsdeskundige binnen de gehandicaptenorganisatie TOG en is spreekbuis naar de gemeente. Hij zegt altijd: Wij zijn mensen met een beperking. Je moet eerst de mens zien en dan de beperking. Wie de mens ziet, weet ook dat hij ermee kunt praten.

In 1992 begon hij met rolstoeldansen, samen met zijn vrouw Liesbeth. Ze wilden een openingsdans doen op hun huwelijk, een Engelse wals. Vijfentwintig jaar later deden ze hem opnieuw. Hij had voor dit project niet veel nodig om de rollen om te draaien. Het over te nemen. Ik laat jou nu een paar dingen doen, zei hij tegen Jade. Je had haar gezicht moeten zien.

“Wij kunnen zoveel meer.”

Dagen later giert de adrenaline giert nog steeds door zijn lichaam. Er was niet veel kracht nodig, een beetje meer spanning op haar armen en ze zwierden door de ruimte. Een kwartier lang hadden ze niet meer in de gaten wat er om hen heen gebeurde. Ze gingen helemaal in elkaar op. Je moet me in de ogen kijken, had hij geroepen.

“Er was complete overgave. Zij aan mij en ik aan haar. Je vergeet gewoon even compleet je beperking. Wij hebben iets speciaals meegemaakt.”

René is een van acht geportretteerde dansende Tilburgers. Lees hier meer over het project Dancing Tilburg en bekijk ook de andere portretten.